Αφιερώματα
Δημήτρης Αλατσεράκης - Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι
Ο Δημήτρης Αλατσεράκης είναι γνωστός επαγγελματίας στον χώρο των καταδύσεων. Ένας δύτης με μεγάλη πείρα καθώς βουτάει εδώ και 42 χρόνια και διατηρεί την επιχείρηση του, Θάλασσα & Σπορ στο Χαλάνδρι, για περισσότερα από 30 χρόνια.
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1955 και κατάγεται από τη Σμύρνη και την Κρήτη. Είναι παντρεμένος και έχει δύο κόρες. Είναι άνθρωπος ευχάριστος, αγαπητός στους πελάτες του, μετρημένος και ειλικρινής, με πολύ χιούμορ και με μία ιδιαίτερα χαρακτηριστική φωνή. Τον εμπιστεύονται σοβαρές εταιρίες και πολλοί επαγγελματίες. Τον εμπιστευόμαστε και εμείς.
Ένα μικρό αφιέρωμα λοιπόν είναι το ελάχιστο για έναν άνθρωπο με τη μέγιστη αγάπη για τη θάλασσα, έναν άνθρωπο που ξεκίνησε με μια απόχη και κατόρθωσε τελικά να πιάσει το όνειρο του.
29 Ιούλιου 2015
Συνέντευξη του Δημήτρη Αλατσεράκη στον Κωνσταντίνο Δασκαλόπουλο.
Κ.Δ.: Δημήτρη μπορείς να μου πεις ποιά ήταν η πρώτη σου επαφή με τη θάλασσα;
Δ.Α.: Από πολύ μικρός έδειξα ενδιαφέρον για τη θάλασσα και την αγάπησα πολύ. Είχαμε εξοχικό στη Νέα Μάκρη και πήγαινα συνέχεια με την οικογένεια μου. Θυμάμαι τον εαυτό μου μικρό παιδάκι με μία απόχη να κυνηγάω τα ψαράκια. Φορούσα και μία μάσκα που είχα και βούταγα και έβγαζα σκορπιουδάκια.
Κ.Δ.: Πως ξεκίνησες λοιπόν την εκπαίδευση και σε τι επίπεδο πιστοποίησης έφτασες;
Δ.Α.: Ξεκίνησα σαν ερασιτέχνης το 1973. Ήμουν 18 χρονών όταν γνώρισα τον Αντώνη Σεϊτανίδη.
Ο Σεϊτανίδης είχε έρθει τότε απ’ την Αμερική. Είχε κάνει το εκπαιδευτικό της PADI. Η PADI δεν είχε εδώ εκπαιδευτές γιατί το 1973 δεν είχε ακόμα εξαπλωθεί. Έτυχε λοιπόν και γνωριστήκαμε, κάναμε παρέα και μου κόλλησε το “μικρόβιο”. Πήγαινε τότε και βούταγε. Έβλεπα τις μπουκάλες, τον εξοπλισμό και ενδιαφέρθηκα και εγώ να μάθω.
Μάζευα χρήματα από μικρός και είχα συγκεντρώσει θυμάμαι 30.000 δρχ., αρκετά χρήματα για εκείνη την εποχή. Είπα λοιπόν στον Αντώνη να μου ξεκινήσει μαθήματα. Η μητέρα μου εν τω μεταξύ δεν ήθελε να ασχοληθώ γιατί φοβόταν τη θάλασσα και προσπαθούσε να με αποτρέψει. Εγώ όμως το είχα πάρει απόφαση και ξεκίνησα κρυφά τις βουτιές.
Άλλα χρόνια τότε. Φαντάσου ότι πηγαίναμε Σούνιο και βουτάγαμε κι εγώ έπαιρνα λεωφορείο από το Σύνταγμα. Κουβαλούσα όλα τα πράγματα κι ο Σεϊτανίδης που είχε αυτοκίνητο μου έφερνε εκεί τη φιάλη. Πολλές φορές έπαιρνα και μία μικρότερη φιάλη μαζί μου, τη γέμιζα στον Καρτελιά και την ξανακουβαλούσα μέσα στο λεωφορείο. Κατέβαινα στη στάση λίγο πριν το Σούνιο, κάναμε τη βουτιά και ήξερα και το λεωφορείο της επιστροφής τι ώρα περνούσε για να γυρίσω πίσω.
Έκανα με τον Αντώνη Σεϊτανίδη όλα τα επίπεδα της PADI ως και το Assistant Instructor. Το 1975 που ήμουν 20 χρονών πήρα το Divemaster της PADI και το 1978 το Assistant Instructor. Κάρτες δεν υπήρχαν, βγήκαν δύο χρόνια αργότερα και μου τις έστειλαν. Αν ήθελες να γίνεις Instructor έπρεπε να έρθει ομάδα από εκπαιδευτές εκπαιδευτών και να σε αναλάμβανε, γι’ αυτό και εγώ δεν πήρα μεγαλύτερο δίπλωμα. Το Instructor ήταν ένα, πιστοποιούσες δηλαδή μαθητές επιπέδου Open Water έως και Assistant Instructor. Βέβαια εγώ με το Assistant Instructor δεν είχα πρόβλημα και έκανα όλα τα μαθήματα. Μέχρι και Γιαπωνέζους είχα βουτήξει.
Κ.Δ.: Θυμάσαι Δημήτρη ποιοί οργανισμοί υπήρχαν τότε που πιστοποιούσαν τους δύτες;
Δ.Α.: Όπως ανέφερα, η PADI ήταν άγνωστη τότε στην Ελλάδα. Αργότερα ήρθαν Αμερικάνοι εκπαιδευτές και έκαναν μαθήματα στην αμερικάνικη βάση. Πιστοποιήσεις έδινε και ο Λουκάς Μπισταράκης, αλλά δεν γνωρίζω κάτι παραπάνω. Τότε δεν μπορούσες να πάρεις δίπλωμα παραπάνω από το Assistant Instructor. Επέλεξα την PADI, αν και τα πτυχία της αναγνωρίζονταν μόνο στο εξωτερικό κι όχι ακόμα στην Ελλάδα.
Αναγνωρισμένος οργανισμός ήταν η Ε.Ο.Υ.Δ.Α. (Ελληνική Ομοσπονδία Υποβρύχιας Δραστηριότητας & Αθλημάτων Αλιείας) και αργότερα έγινε Ε.Ο.Υ.Δ.Α.Τ.Κ. αφού προστέθηκε η τεχνική κολύμβηση. Η PADI αναγνωρίστηκε από το ελληνικό κράτος πολύ αργότερα. Υπήρχε και η NAUI (National Assosiation of Underwater Instructors).
Κ.Δ.: Ενημέρωση σχετικά με την κατάδυση υπήρχε;
Δ.Α.: Τίποτα δεν υπήρχε. Με την κατάδυση ασχολιόταν όποιος ενδιαφερόταν από μόνος του να μάθει ή είχε κάποιον γνωστό. Ούτε περιοδικό υπήρχε. Εγώ για να ενημερώνομαι είχα γίνει συνδρομητής του αμερικάνικου περιοδικού Skin Diver. Για να γραφτώ συνδρομητής και να μου το στέλνουν από την Αμερική είχα πάει στην Τράπεζα της Ελλάδος και έβγαλα συνάλλαγμα. Τέτοια τρέλα είχα.
Κ.Δ.: Πως αντιμετώπιζε ο κόσμος την κατάδυση το 1973, υπήρχε φόβος στο να ασχοληθεί κάποιος;
Δ.Α.: Δεν την ήξεραν. Δεν μπορώ να πω ότι δεν ασχολούνταν από φόβο, απλά δεν γνώριζαν τίποτα για την κατάδυση. Πήγαινα να βουτήξω σε κάποια παραλία και με κοίταζαν πολύ περίεργα. Το θέαμα ενός δύτη τους ξένιζε. “Τι είναι αυτός;” έλεγαν. Όλα τους φαίνονταν παράξενα, ο εξοπλισμός, οι διαδικασίες. “Τι θα ψαρέψεις;” ρωτούσαν.
Κ.Δ.: Ποιός ήταν ο κύριος λόγος που ξεκινούσε κάποιος κατάδυση εκείνη την εποχή;
Δ.Α.: Οι περισσότεροι ξεκινούσαν κατάδυση για να ψαρεύουν. Κατάδυση ίσον ψάρεμα, έτσι είχε επικρατήσει. Υπήρχαν όμως και ελάχιστοι δύτες που βουτούσαν αποκλειστικά για παρατήρηση. Εγώ τα είχα ξεχωρίσει αυτά τα δύο και έκανα αυτόνομη κατάδυση μόνο για αναψυχή.
Κ.Δ.: Ποιός ήταν ο πρώτος σου εξοπλισμός;
Δ.Α.: Την πρώτη στολή την αγόρασα από τον Λιαμή. Ο Λιαμής είχε τότε την αντιπροσωπεία της Scubapro. Αργότερα στολή έραψα στον Νίκο Καρτελιά. Πέδιλα είχα της Cressi-sub τα Rondine, κλειστού τύπου. Μάσκα της technisub, τη Nova νομίζω. Ήταν μεγάλη, μονοπτική μάσκα, τετράγωνη, σαν τηλεόραση ήταν. Ρυθμιστή αναπνοής αγόρασα πρώτα της Cressi-sub. Ήταν balanced πιστονιού. Καταπληκτικός ρυθμιστής και βρίσκεται σε λειτουργία ακόμα μετά από τόσα χρόνια. Η σύνδεση του ήταν international, σύνδεση DIN δεν υπήρχε. Τα κλείστρα DIN ήρθαν μετά από πολλά χρόνια, τουλάχιστον στην Ελλάδα, στο εξωτερικό δεν γνωρίζω τι γινόταν. Το πρώτο κλείστρο DIN που είδα ήταν το 1985 νομίζω σε διπλές φιάλες της Mares, χρώματος πορτοκαλί θυμάμαι, που είχαν ένα κλείστρο DIN και ένα international. Έπειτα πήρα και δεύτερο ρυθμιστή από τη Scubapro.
Η πρώτη φιάλη που είχα ήταν μία ατσάλινη La Spirotechnique 12 λίτρων που γέμιζε στις 177 ατμόσφαιρες. Η Spirotechnique είχε σπείρωμα κλείστρου 25/2, ενώ όλες οι άλλες είχαν 3/4. Μόνο η Spirotechnique είχε κλείστρο 25/2 από τη δεκαετία του ’70. Έπειτα αγόρασα ένα σετ φιάλες της Cressi από τον Σοφρωνιάδη, ο οποίος διατηρούσε κατάστημα με είδη υποβρύχιας δραστηριότητας και είχε τότε την αντιπροσωπία της Cressi-sub. Για την ακρίβεια ήταν διπλές ατσάλινες φιάλες με ιμάντες, χωρίς σαμάρι, ασήκωτες και γι’ αυτό τις πούλησα αργότερα. Τις έκρυβα στο σπίτι του Σεϊτανίδη για να μην τις δει η μητέρα μου και στεναχωρηθεί, 18 χρονών ήμουν, όπως σου είπα.
Υπήρχαν βέβαια και φιάλες αλουμινίου. Θυμάμαι η technisub έβγαζε φιάλες αλουμινίου και διπλές και μονές από τότε, technisub Aralu ήταν τα μοντέλα, αλλά αν και αλουμίνιο ήταν επίσης ασήκωτες. Είχαν κόκκινα αυτοκόλλητα και τεράστιο όγκο, η μονή ήταν 1.8 κυβικά και οι διπλές 3.6 κυβικά. Η μονή είχε και πολύ βαρύ κλείστρο. Όταν άδειαζε και την πέταγες στο νερό επέπλεε με τον πάτο. Είχα αγοράσει ένα σετ διπλές από τον Καρτελιά που είχε την αντιπροσωπεία της technisub, τις κουβάλησα και νόμιζα ότι είχα εξωλέμβια στην πλάτη μου, τόσο βάρος είχαν. Έκανα μία κατάδυση και τις πούλησα.
Βουτούσα στην αρχή, όπως ανέφερα με ιμάντες και έπειτα με σαμάρι. Το 1975 είχαν έρθει στην Ελλάδα σωσίβια, τα Fenzy. Αυτά ήταν εμπρόσθιας πλήρωσηs κολλάρα, horse collars τα έλεγαν οι ξένοι, σαλιάρες τα έλεγαν οι παλιοί. Τέτοιο είχε πάρει ο Σεϊτανίδης, εγώ δεν πήρα. Μαθήματα αργότερα έκανα φυσικά με τζάκετ.
Dive computers δεν υπήρχαν, οπότε βουτούσα με πινακάκι. Υπήρχαν μόνο τα βυθόμετρα φυσαλλίδας της SOS αλλά εγώ δεν είχα κάτι τέτοιο. Πήρα όμως ένα βυθόμετρο La Spirotechnique.
Κ.Δ.: Ποιές αντιπροσωπίες καταδυτικού εξοπλισμού θυμάσαι;
Δ.Α.: Θυμάμαι ότι υπήρχαν στην Αθήνα οι αντιπροσωπείες της Cressi-sub, της La Spirotechnique και της technisub και φυσικά της Scubapro. Υπήρχε και η Mares. Κατάστημα με προϊόντα της Mares είχαν σίγουρα το 1981 οι αφοί Ιωνά, δεν θυμάμαι πιο πριν.
Κ.Δ.: Θυμάσαι εκπαιδευτές ή σχολές που δραστηριοποιούνταν τότε που ξεκίνησες;
Δ.Α.: Ο Ν. Καρτελιάς ήταν ήδη στον χώρο των καταδύσεων από πολύ παλιά, από το 1963 νομίζω. Ο Καρτελιάς ήταν τότε στην Καστέλα και είχε ένα υδρόψυκτο κομπρεσσέρ. Από πάνω του είχε φτιάξει κάτι σωλήνες και όταν αυτό λειτουργούσε και γέμιζε τις φιάλες, άνοιγε κάτι ρουμπινέτα, έτρεχε νερό και έψυχε το κομπρεσσέρ. Τρομερή πατέντα. Κάτω είχε την πλήρωση φιαλών και από πάνω είχε τη βιοτεχνία για την κατασκευή των στολών. Οι δύτες ήταν ελάχιστοι και μερικοί πηγαίναν και γέμιζαν τις φιάλες τους στην Πειραιώς στα βιομηχανικά αέρια. Υπήρχε και ο Λιαμής, όπως σου ανέφερα προηγουμένως. Δεν θυμάμαι κάποιον άλλον τώρα. Ο Σωτηρίου άνοιξε μετά. Αργότερα και ο Τζανουδάκης. Στον Τζανουδάκη κάναμε μαθήματα εγώ με τον Σεϊτανίδη. Βέβαια ο Τζανουδάκης αν και πήρε αργότερα από εμένα τα πτυχία του, προχώρησε παραπέρα. Πολύ πιο μετά, το 1981 ή το ’82 συγκεντρώθηκαν οι εκπαιδευτές για να αναγνωριστούν και έκαναν μια συνομοσπονδία, αν μπορώ να την ονομάσω έτσι. Ήταν ο Λιαμής, ο Τζανουδάκης, ο Σεϊτανίδης, ο Ν. Καρτελιάς, ο Ποζίδης και άλλοι εκπαιδευτές που δεν μου έρχονται όλοι στον νου τώρα.
Κ.Δ.: Επαγγελματικά πως ασχολήθηκες;
Δ.Α.: Λάτρευα την κατάδυση και ήθελα να ασχοληθώ επαγγελματικά, αλλά δεν ήξερα πως. Όταν πήρα το 1975 το πτυχίο του Divemaster, ξεκίνησα μαζί με τον Σεϊτανίδη να δουλεύουμε σε υποβρύχιες εργασίες. Συγκεκριμένα καθαρίζαμε ύφαλα πλοίων και προπέλες στο Καβούρι. Όλη τη δουλειά την κάναμε χειροκίνητα, τρίβαμε δηλαδή με τα χέρια χρησιμοποιώντας μικρές βούρτσες. Μην φανταστείς ότι είχαμε τίποτα υδραυλικές βούρτσες ή κάποιο τριβείο. Μετά από δύο δουλειές που είχαμε αναλάβει, έπαθα σοβαρή δερματίτιδα από τη βρώμα και τη λιμανούρα και σταμάτησα. Δεν είχα ούτε στεγανή στολή ούτε τίποτα και βουτούσα με στολή υγρού τύπου. Είχα πάρει μόνο μια απλή φωτογραφική μηχανή τότε, τη Nikon F, για να βγάζω φωτογραφίες να δείχνω στο αφεντικό τα ύφαλα των πλοίων που καθαρίζαμε. Την είχα βάλει μέσα σε μια μάσκα Bechaut, ξεβίδωσα το πλαίσιο της μάσκας και πέρασα μια νάιλον σακούλα και το ξαναέσφιξα για να στεγανοποιηθεί. Την έπαιρνα μαζί μου και τραβούσα φωτογραφίες. Αλλά όπως σου είπα τα παράτησα.
Συνεχίσαμε με τον Σεϊτανίδη να βουτάμε και να κάνουμε σχέδια. Συζητάγαμε ή να ανοίγαμε μαγαζί ή να αγοράζαμε ένα ιστιοπλοϊκό. Ιστιοπλοϊκό δεν ήθελα γιατί σκεφτόμουν τη συντήρηση, τις ζημιές. Έτσι καταλήξαμε στο να ανοίξουμε ένα μαγαζί. Εκείνη την περίοδο ήρθε ο πατέρας μου και μου είπε ότι θα μου έδινε κάποια χρήματα, 110.000 δρχ. για την ακρίβεια. “Tι θέλεις να κάνεις με αυτά τα λεφτά;” με ρώτησε, “θα πάρεις αυτοκίνητο;”. Εγώ του απάντησα ότι ήθελα να ανοίξω ένα δικό μου μαγαζί με καταδυτικά. Τόσο πολύ μου άρεσε αυτή η δουλειά. Έτσι βάλαμε από 110.000 δρχ. και τον Απρίλιο του 1981 ξεκινήσαμε μαζί με τον Σεϊτανίδη ως συνέταιροι και ανοίξαμε κατάστημα με καταδυτικά, τον Βυθό. Ξεκινήσαμε την επιχείρηση, ενώ εγώ υπηρετούσα στον στρατό. Υπηρετούσα στο Γαλάτσι και έτσι πηγαινοερχόμουν για να κάθομαι στο μαγαζί. Ο Βυθός βρισκόταν τότε στην Ελ. Βενιζέλου στη Ν. Σμύρνη. Την ονομασία μάλιστα την επέλεξα εγώ, στο τρόλλεϋ, ενώ πηγαίναμε από τη Ν. Σμύρνη στο Ζάππειο που γίνονταν τότε οι εκθέσεις για τα καταδυτικά. Τον Αύγουστο του ’81 απολύθηκα.
Στον Βυθό έμεινα μέχρι τον Δεκέμβριο του ’83. Τον Φεβρουάριο του ’84 ήρθα εδώ στο Χαλάνδρι. Ο Σεϊτανίδης ήθελε να ρίξει περισσότερα χρήματα στην επιχείρηση και εγώ αποφάσισα να συνεχίσω μόνος.
Κ.Δ.: Με ποιά προοπτική ξεκίνησες το κατάστημα Θάλασσα & Σπορ;
Δ.Α.: Για να πουλάω είδη κατάδυσης και να κάνω πλήρωση φιαλών. Επιπλέον άρχισα να πουλάω εξωλέμβιες μηχανές θαλάσσης, τις Johnson και τις Evinrude και αργότερα τις Mercury. Και είχα και φουσκωτά, τα Zodiac.
Κ.Δ.: Έγινες γνωστός στον χώρο των καταδύσεων με το πολύ δυνατό κομπρεσσέρ που έχεις. Με τι κομπρεσσέρ όμως ξεκίνησες;
Δ.Α.: Όταν ήμουν στον Βυθό είχαμε το Bauer Utilus 6 κυβικών. Όταν άνοιξα το Θάλασσα & Σπόρ εδώ στο Χαλάνδρι μετέφερα εκείνο το κομπρεσσέρ στο νέο μαγαζί. Το κράτησα περίπου 4 με 5 χρόνια και έπειτα αγόρασα από έναν φίλο που είχε ξενοδοχείο στην Κέρκυρα ένα άλλο Bauer, To K12 που γέμιζε 12 κυβικά την ώρα, γιατί το προηγούμενο ήταν αργό. Έτσι το πήρα, του έκανα σέρβις στην Paramina, αντιπροσωπεία της Bauer τότε ήταν η Paramina και το κράτησα μέχρι το 1994. Το πούλησα μετά σε κάποιον στη Νάξο, ο οποίος στάθηκε άτυχος. Η αποθήκη που το έβαλε έπιασε φωτιά και του κάηκε και το κομπρεσσέρ και το σκάφος του.
Το 1994 λοιπόν η δουλειά άνοιξε και είχα συνεχώς πολλές φιάλες για γέμισμα. Έτσι αποφάσισα να πάρω ένα μεγάλο κομπρεσσέρ. Έκανα έρευνα αγοράς και ήμουν ανάμεσα στο Bauer, σε ένα μεγάλο Coltri και σε ένα κομπρεσσέρ της Hammworthy. Τη Bauer όμως την ήξερα, την εμπιστευόμουν και ήμουν ευχαριστημένος από τα δύο προηγούμενα που είχα, όσον αφορά την αξιοπιστία. Έτσι τον Ιούνιο του 1994 προχώρησα στην αγορά του Bauer Verticus V15 Super Silent που έχω ακόμα, το οποίο είναι θηρίο, γεμίζει 29 κυβικά μέτρα την ώρα και δεν υπήρχε άλλο τέτοιο κομπρεσσέρ στην Ελλάδα. Ήμουν ο πρώτος δηλαδή που έφερα τόσο μεγάλο κομπρεσσέρ της Bauer στην Ελλάδα και φαντάσου ότι ήρθαν ο μάνατζερ πωλήσεων, ονόματι Λουφερσέντερ καθώς και ο μηχανικός της εταιρίας, ο Μάχερ, για να ελέγξουν αν έγινε σωστή τοποθέτηση. Μου έκαναν δώρο και το δοχείο υγρών. Τον Ιανουάριο του 1995 ακολούθησε και η παρουσίαση στο ελληνικό περιοδικό βυθός. Έστειλα στη Bauer στη Γερμανία το περιοδικό με το αφιέρωμα που μου ετοίμασε ο Αλέξανδρος Ζωΐδης και για να με ευχαριστήσουν για τη διαφήμιση μου έστειλαν ένα έξτρα φίλτρο. Είχα τακτική αλληλογραφία μαζί τους. Μετά πήρε την αντιπροσωπεία ο Ηλιάδης.
Κ.Δ.: Και εγώ, αλλά και όλοι οι δύτες της ομάδας έχουμε γεμίσει κατά καιρούς σε διάφορες σχολές ανά την Ελλάδα και από πολύ καλά κομπρεσσέρ, όμως καλύτερη ποιότητα αέρα δεν έχουμε συναντήσει πουθενά. Που οφείλεται αυτό;
Δ.Α.: Οφείλεται κατά κύριο λόγο στη συντήρηση του κομπρεσσέρ. Εγώ το φροντίζω σχολαστικά. Όταν κάποια στιγμή το έλεγξε ο Γερμανός μηχανικός της Bauer, με ρώτησε αν φροντίζω τη γυναίκα μου έτσι. Του απάντησα ότι η γυναίκα μου δεν μου φέρνει λεφτά, ενώ το κομπρεσσέρ μου φέρνει! Κάνω λοιπόν τακτικά σέρβις με χρήση πάντα γνήσιων ανταλλακτικών. Βάζω τα original φίλτρα και τα γνήσια λάδια και γι’ αυτό το κομπρεσσέρ είναι σε καινουργή κατάσταση και ο αέρας άψογος. Σου έδειξα φιάλες 10 ετών που γεμίζουν αποκλειστικά από εμένα και βλέπεις ότι εσωτερικά βρίσκονται σε άριστη κατάσταση και την άλλη φιάλη των 20 ετών που είναι μέσα καθρέφτης.
Κ.Δ.: Ένα άλλο μεγάλο πλεονέκτημα στο Θάλασσα & Σπορ είναι ότι κάνεις σωστή πλήρωση φιαλών, πράγμα σπάνιο. Δηλαδή αν σου φέρω για γέμισμα μία φιάλη που γεμίζει για παράδειγμα στα 230 bar, θα πάω στην παραλία και θα έχω στη φιάλη μου ακριβώς 230 bar, δεν θα έχω 190 bar. Το ίδιο ισχύει και για τις 300άρες φιάλες, θα μου κάνεις πλήρωση 300 bar, ίσως λίγο περισσότερο, τίποτα όμως λιγότερο.
Δ.Α.: Πράγματι, αυτό είναι το βίτσιο μου. Από τότε που γέμιζα στον Καρτελιά, μου έχει μείνει απωθημένο η σωστή πλήρωση. Τα περισσότερα καταδυτικά δεν γεμίζουν πλήρως τις φιάλες. Βλέπουν 230 bar στο κομπρεσσέρ και κλείνουν τις φιάλες. Και είναι συνηθισμένο φαινόμενο οι πελάτες τους να ανοίγουν τις φιάλες τους στη θάλασσα, μετά από ώρα που έχουν κρυώσει και έχει πέσει η πίεση και να βλέπουν στα μανόμετρα τους το πολύ 200-210 bar. Εγώ τις κλείνω κάποια bar παραπάνω και ικανοποιώ τους πελάτες μου και εγώ είμαι ευχαριστημένος.
Κ.Δ.: Έχεις κινδυνέψει ποτέ; Μπορείς να μου πεις κάποιο περιστατικό;
Δ.Α.: Ναι δύο φορές κινδύνεψα από δική μου αμέλεια. Μία φορά ήταν στην Εύβοια, στα 22 μέτρα. Είχα μπει σε μία μικρή σπηλίτσα, η οποία ήταν στρωμένη με χαλίκια. Ήταν πολύ στενή και στην κυριολεξία σύρθηκα για να μπω μέσα. Είχα μπει σχεδόν ολόκληρος, μόνο τα πέδιλα μου ήταν απ’ έξω και φώτιζα με τον φακό μου τον χώρο. Τότε οι φιάλες ήταν με ρεζέρβα. Η ρεζέρβα ήταν ουσιαστικά ένας διακόπτης στο κλείστρο με μία ντίζα που κρεμόταν και όταν την τραβούσες κατέβαζε τον διακόπτη και η φιάλη σου έδινε 50 bar έξτρα αέρα. Εγώ ήδη είχα τραβήξει τη ντίζα όταν έκανα το λάθος και αποφάσισα να μπω στη σπηλίτσα, ενώ είχα περίπου 40 ατμόσφαιρες στη φιάλη. Η ντίζα, για να είναι σταθερή σε ένα σημείο για να την βρίσκεις, έπιανε πάνω στο σαμάρι με μία ασφάλεια. Η ασφάλεια όμως είχε φύγει και δεν το είχα καταλάβει, έτσι η ντίζα έπαιζε, ήταν ελεύθερη δηλαδή. Όταν λοιπόν έκανα πίσω για να βγω από την τρύπα, η ντίζα σκάλωσε στα χαλίκια, πιέστηκε και μου έκλεισε τη ρεζέρβα της φιάλης. Έμεινα έτσι ξαφνικά χωρίς αέρα στα 22 μέτρα, χωμένος ο μισός μέσα στην τρύπα. Έσπρωξα και βγήκα αμέσως έξω και προσπάθησα να πιάσω τη ντίζα της ρεζέρβας να την κατεβάσω, αλλά δεν την έβρισκα. Αναγκάστηκα να κάνω ανάδυση κινδύνου απ’ τα 22 μέτρα. Ανεβαίνοντας προσπαθούσα να βγάλω ότι αέρα είχα μέσα μου. Λίγα μέτρα πριν την επιφάνεια ήπια νερό. Όμως τα κατάφερα και βγήκα. Αυτό συνέβη το 1982.
Η δεύτερη φορά ήταν στον Κόρφο το 1986. Είχα καταδυθεί σε κρεμαστά νερά, σε γκρέμι δηλαδή. Βρισκόμουν ήδη στα 40 μέτρα και συνέχιζα την κάθοδο όταν ξαφνικά μου ανέβηκαν στον λάρυγγα γαστρικά υγρά από το στομάχι. Αυτό συνέβη γιατί έκανα το λάθος και έφαγα πριν μπω στο νερό και σίγουρα έπαιξε ρόλο και η στάση του σώματος μου κατά την κάθοδο, διότι είχα ρίξει όλο μου το βάρος μπροστά και καταδυόμουν οριζόντιος με το κεφάλι μου όμως προς τα κάτω. Νιώθω λοιπόν τα υγρά, ήταν τόσο όξινα, να ανεβαίνουν και να μου κλείνουν τον λάρυγγα. Δεν μπορούσα να πάρω ανάσα. Κοίταξα το βυθόμετρο και είδα ότι ήμουν λίγο βαθύτερα από 40 μέτρα. Φοβήθηκα. Είπα μέσα μου “ Δημήτρη ή θα μείνεις εδώ πέρα ή χάθηκες”. Δεν είχα την επιλογή να αναδυθώ γιατί δεν μπορούσα να αναπνεύσω και θα πάθαινα ζημιά. Έτσι παρέμεινα εκεί, χαλάρωσα, έβγαλα τον ρυθμιστή και ήπια νερό, μια μικρή γουλιά. Αυτό με βοήθησε και σιγά σιγά άρχισα να αναπνέω. Ένιωθα τον αέρα ίσα ίσα να περνάει μέσα μου. Ξεκίνησα να ανεβαίνω με αργές, έντονες στην αρχή πεδιλιές και μετά με πιο ελαφρύ πεδιλισμό, εισπνέοντας και εκπνέοντας αργά και σταθερά και μέχρι να φτάσω επιφάνεια είχα επανέλθει και ανέπνευσα κανονικά.
Κ.Δ.: Κάποιο αστείο ή περίεργο περιστατικό που σου έχει συμβεί;
Δ.Α.: Πάρα πολλά, αλλά τι να πρωτοθυμηθώ. Παλιά είχε έρθει στο μαγαζί ένας Ελληνοαυστραλός και μου είπε ότι είχε χάσει στην πλαζ του Έδεμ έναν χρυσό σταυρό δεμένο σε μια επίσης χοντρή ολόχρυση αλυσίδα πολύ μεγάλης αξίας, ενώ κολυμπούσε. Μου ζήτησε να ψάξω και μάλιστα μου πρόσφερε και ένα δελεαστικό ποσό σε περίπτωση που τον έβρισκα. Πήγα λοιπόν και ξεκίνησα να ψάχνω. Τα νερά ήταν ρηχά, αλλά πολύ θολά. Έψαξα πόντο πόντο. Δεν βρήκα τίποτα. Όταν βγήκα, τον ρώτησα πριν πόση ώρα τον είχε χάσει και μου απάντησε ότι είχε συμβεί πριν τρεις μέρες. Έκπληκτος τον ρώτησα ξανά γιατί δεν είχε έρθει να μου ζητήσει να ψάξω νωρίτερα και μου αποκρίθηκε ότι το είχε πει στην καντίνα της πλαζ. Φαντάσου τι έγινε εκεί με το που έφυγε ο τύπος. Τον κοσκίνισαν τον βυθό.
Κ.Δ.: Κάνοντας μία αναδρομή στο παρελθόν, μπορείς να μου πεις πραγματικά αν άξιζε αυτή σου η απόφαση;
Δ.Α.: Και βέβαια άξιζε. Αν μου δινόταν ξανά η ευκαιρία, πάλι το ίδιο επάγγελμα θα ακολουθούσα. Και μην νομίζεις ότι δεν μου δόθηκαν ευκαιρίες. Είχα τη δυνατότητα να μπω στον ΟΤΕ και το απέφυγα, μπορούσα να γίνω και μόνιμος αξιωματικός στον στρατό και το απέρριψα και θα ήμουν συνταξιούχος τώρα, αραχτός και δεν θα δούλευα. Ήθελα να ακολουθήσω αυτή την πορεία και δεν το μετάνιωσα ποτέ.
Κ.Δ.: Σε στήριξε κάποιος σε όλη αυτή τη διαδρομή;
Δ.Α.: Ναι, μόνο η γυναίκα μου.
Ο Δημήτρης Αλατσεράκης είναι γνωστός επαγγελματίας στον χώρο των καταδύσεων. Ένας δύτης με μεγάλη πείρα καθώς βουτάει εδώ και 42 χρόνια και διατηρεί την επιχείρηση του, Θάλασσα & Σπορ στο Χαλάνδρι, για περισσότερα από 30 χρόνια.
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1955 και κατάγεται από τη Σμύρνη και την Κρήτη. Είναι παντρεμένος και έχει δύο κόρες. Είναι άνθρωπος ευχάριστος, αγαπητός στους πελάτες του, μετρημένος και ειλικρινής, με πολύ χιούμορ και με μία ιδιαίτερα χαρακτηριστική φωνή. Τον εμπιστεύονται σοβαρές εταιρίες και πολλοί επαγγελματίες. Τον εμπιστευόμαστε και εμείς.
Ένα μικρό αφιέρωμα λοιπόν είναι το ελάχιστο για έναν άνθρωπο με τη μέγιστη αγάπη για τη θάλασσα, έναν άνθρωπο που ξεκίνησε με μια απόχη και κατόρθωσε τελικά να πιάσει το όνειρο του.
29 Ιούλιου 2015
Συνέντευξη του Δημήτρη Αλατσεράκη στον Κωνσταντίνο Δασκαλόπουλο.
Κ.Δ.: Δημήτρη μπορείς να μου πεις ποιά ήταν η πρώτη σου επαφή με τη θάλασσα;
Δ.Α.: Από πολύ μικρός έδειξα ενδιαφέρον για τη θάλασσα και την αγάπησα πολύ. Είχαμε εξοχικό στη Νέα Μάκρη και πήγαινα συνέχεια με την οικογένεια μου. Θυμάμαι τον εαυτό μου μικρό παιδάκι με μία απόχη να κυνηγάω τα ψαράκια. Φορούσα και μία μάσκα που είχα και βούταγα και έβγαζα σκορπιουδάκια.
Κ.Δ.: Πως ξεκίνησες λοιπόν την εκπαίδευση και σε τι επίπεδο πιστοποίησης έφτασες;
Δ.Α.: Ξεκίνησα σαν ερασιτέχνης το 1973. Ήμουν 18 χρονών όταν γνώρισα τον Αντώνη Σεϊτανίδη.
Ο Σεϊτανίδης είχε έρθει τότε απ’ την Αμερική. Είχε κάνει το εκπαιδευτικό της PADI. Η PADI δεν είχε εδώ εκπαιδευτές γιατί το 1973 δεν είχε ακόμα εξαπλωθεί. Έτυχε λοιπόν και γνωριστήκαμε, κάναμε παρέα και μου κόλλησε το “μικρόβιο”. Πήγαινε τότε και βούταγε. Έβλεπα τις μπουκάλες, τον εξοπλισμό και ενδιαφέρθηκα και εγώ να μάθω.
Μάζευα χρήματα από μικρός και είχα συγκεντρώσει θυμάμαι 30.000 δρχ., αρκετά χρήματα για εκείνη την εποχή. Είπα λοιπόν στον Αντώνη να μου ξεκινήσει μαθήματα. Η μητέρα μου εν τω μεταξύ δεν ήθελε να ασχοληθώ γιατί φοβόταν τη θάλασσα και προσπαθούσε να με αποτρέψει. Εγώ όμως το είχα πάρει απόφαση και ξεκίνησα κρυφά τις βουτιές.
Άλλα χρόνια τότε. Φαντάσου ότι πηγαίναμε Σούνιο και βουτάγαμε κι εγώ έπαιρνα λεωφορείο από το Σύνταγμα. Κουβαλούσα όλα τα πράγματα κι ο Σεϊτανίδης που είχε αυτοκίνητο μου έφερνε εκεί τη φιάλη. Πολλές φορές έπαιρνα και μία μικρότερη φιάλη μαζί μου, τη γέμιζα στον Καρτελιά και την ξανακουβαλούσα μέσα στο λεωφορείο. Κατέβαινα στη στάση λίγο πριν το Σούνιο, κάναμε τη βουτιά και ήξερα και το λεωφορείο της επιστροφής τι ώρα περνούσε για να γυρίσω πίσω.
Έκανα με τον Αντώνη Σεϊτανίδη όλα τα επίπεδα της PADI ως και το Assistant Instructor. Το 1975 που ήμουν 20 χρονών πήρα το Divemaster της PADI και το 1978 το Assistant Instructor. Κάρτες δεν υπήρχαν, βγήκαν δύο χρόνια αργότερα και μου τις έστειλαν. Αν ήθελες να γίνεις Instructor έπρεπε να έρθει ομάδα από εκπαιδευτές εκπαιδευτών και να σε αναλάμβανε, γι’ αυτό και εγώ δεν πήρα μεγαλύτερο δίπλωμα. Το Instructor ήταν ένα, πιστοποιούσες δηλαδή μαθητές επιπέδου Open Water έως και Assistant Instructor. Βέβαια εγώ με το Assistant Instructor δεν είχα πρόβλημα και έκανα όλα τα μαθήματα. Μέχρι και Γιαπωνέζους είχα βουτήξει.
Κ.Δ.: Θυμάσαι Δημήτρη ποιοί οργανισμοί υπήρχαν τότε που πιστοποιούσαν τους δύτες;
Δ.Α.: Όπως ανέφερα, η PADI ήταν άγνωστη τότε στην Ελλάδα. Αργότερα ήρθαν Αμερικάνοι εκπαιδευτές και έκαναν μαθήματα στην αμερικάνικη βάση. Πιστοποιήσεις έδινε και ο Λουκάς Μπισταράκης, αλλά δεν γνωρίζω κάτι παραπάνω. Τότε δεν μπορούσες να πάρεις δίπλωμα παραπάνω από το Assistant Instructor. Επέλεξα την PADI, αν και τα πτυχία της αναγνωρίζονταν μόνο στο εξωτερικό κι όχι ακόμα στην Ελλάδα.
Αναγνωρισμένος οργανισμός ήταν η Ε.Ο.Υ.Δ.Α. (Ελληνική Ομοσπονδία Υποβρύχιας Δραστηριότητας & Αθλημάτων Αλιείας) και αργότερα έγινε Ε.Ο.Υ.Δ.Α.Τ.Κ. αφού προστέθηκε η τεχνική κολύμβηση. Η PADI αναγνωρίστηκε από το ελληνικό κράτος πολύ αργότερα. Υπήρχε και η NAUI (National Assosiation of Underwater Instructors).
Κ.Δ.: Ενημέρωση σχετικά με την κατάδυση υπήρχε;
Δ.Α.: Τίποτα δεν υπήρχε. Με την κατάδυση ασχολιόταν όποιος ενδιαφερόταν από μόνος του να μάθει ή είχε κάποιον γνωστό. Ούτε περιοδικό υπήρχε. Εγώ για να ενημερώνομαι είχα γίνει συνδρομητής του αμερικάνικου περιοδικού Skin Diver. Για να γραφτώ συνδρομητής και να μου το στέλνουν από την Αμερική είχα πάει στην Τράπεζα της Ελλάδος και έβγαλα συνάλλαγμα. Τέτοια τρέλα είχα.
Κ.Δ.: Πως αντιμετώπιζε ο κόσμος την κατάδυση το 1973, υπήρχε φόβος στο να ασχοληθεί κάποιος;
Δ.Α.: Δεν την ήξεραν. Δεν μπορώ να πω ότι δεν ασχολούνταν από φόβο, απλά δεν γνώριζαν τίποτα για την κατάδυση. Πήγαινα να βουτήξω σε κάποια παραλία και με κοίταζαν πολύ περίεργα. Το θέαμα ενός δύτη τους ξένιζε. “Τι είναι αυτός;” έλεγαν. Όλα τους φαίνονταν παράξενα, ο εξοπλισμός, οι διαδικασίες. “Τι θα ψαρέψεις;” ρωτούσαν.
Κ.Δ.: Ποιός ήταν ο κύριος λόγος που ξεκινούσε κάποιος κατάδυση εκείνη την εποχή;
Δ.Α.: Οι περισσότεροι ξεκινούσαν κατάδυση για να ψαρεύουν. Κατάδυση ίσον ψάρεμα, έτσι είχε επικρατήσει. Υπήρχαν όμως και ελάχιστοι δύτες που βουτούσαν αποκλειστικά για παρατήρηση. Εγώ τα είχα ξεχωρίσει αυτά τα δύο και έκανα αυτόνομη κατάδυση μόνο για αναψυχή.
Κ.Δ.: Ποιός ήταν ο πρώτος σου εξοπλισμός;
Δ.Α.: Την πρώτη στολή την αγόρασα από τον Λιαμή. Ο Λιαμής είχε τότε την αντιπροσωπεία της Scubapro. Αργότερα στολή έραψα στον Νίκο Καρτελιά. Πέδιλα είχα της Cressi-sub τα Rondine, κλειστού τύπου. Μάσκα της technisub, τη Nova νομίζω. Ήταν μεγάλη, μονοπτική μάσκα, τετράγωνη, σαν τηλεόραση ήταν. Ρυθμιστή αναπνοής αγόρασα πρώτα της Cressi-sub. Ήταν balanced πιστονιού. Καταπληκτικός ρυθμιστής και βρίσκεται σε λειτουργία ακόμα μετά από τόσα χρόνια. Η σύνδεση του ήταν international, σύνδεση DIN δεν υπήρχε. Τα κλείστρα DIN ήρθαν μετά από πολλά χρόνια, τουλάχιστον στην Ελλάδα, στο εξωτερικό δεν γνωρίζω τι γινόταν. Το πρώτο κλείστρο DIN που είδα ήταν το 1985 νομίζω σε διπλές φιάλες της Mares, χρώματος πορτοκαλί θυμάμαι, που είχαν ένα κλείστρο DIN και ένα international. Έπειτα πήρα και δεύτερο ρυθμιστή από τη Scubapro.
Η πρώτη φιάλη που είχα ήταν μία ατσάλινη La Spirotechnique 12 λίτρων που γέμιζε στις 177 ατμόσφαιρες. Η Spirotechnique είχε σπείρωμα κλείστρου 25/2, ενώ όλες οι άλλες είχαν 3/4. Μόνο η Spirotechnique είχε κλείστρο 25/2 από τη δεκαετία του ’70. Έπειτα αγόρασα ένα σετ φιάλες της Cressi από τον Σοφρωνιάδη, ο οποίος διατηρούσε κατάστημα με είδη υποβρύχιας δραστηριότητας και είχε τότε την αντιπροσωπία της Cressi-sub. Για την ακρίβεια ήταν διπλές ατσάλινες φιάλες με ιμάντες, χωρίς σαμάρι, ασήκωτες και γι’ αυτό τις πούλησα αργότερα. Τις έκρυβα στο σπίτι του Σεϊτανίδη για να μην τις δει η μητέρα μου και στεναχωρηθεί, 18 χρονών ήμουν, όπως σου είπα.
Υπήρχαν βέβαια και φιάλες αλουμινίου. Θυμάμαι η technisub έβγαζε φιάλες αλουμινίου και διπλές και μονές από τότε, technisub Aralu ήταν τα μοντέλα, αλλά αν και αλουμίνιο ήταν επίσης ασήκωτες. Είχαν κόκκινα αυτοκόλλητα και τεράστιο όγκο, η μονή ήταν 1.8 κυβικά και οι διπλές 3.6 κυβικά. Η μονή είχε και πολύ βαρύ κλείστρο. Όταν άδειαζε και την πέταγες στο νερό επέπλεε με τον πάτο. Είχα αγοράσει ένα σετ διπλές από τον Καρτελιά που είχε την αντιπροσωπεία της technisub, τις κουβάλησα και νόμιζα ότι είχα εξωλέμβια στην πλάτη μου, τόσο βάρος είχαν. Έκανα μία κατάδυση και τις πούλησα.
Βουτούσα στην αρχή, όπως ανέφερα με ιμάντες και έπειτα με σαμάρι. Το 1975 είχαν έρθει στην Ελλάδα σωσίβια, τα Fenzy. Αυτά ήταν εμπρόσθιας πλήρωσηs κολλάρα, horse collars τα έλεγαν οι ξένοι, σαλιάρες τα έλεγαν οι παλιοί. Τέτοιο είχε πάρει ο Σεϊτανίδης, εγώ δεν πήρα. Μαθήματα αργότερα έκανα φυσικά με τζάκετ.
Dive computers δεν υπήρχαν, οπότε βουτούσα με πινακάκι. Υπήρχαν μόνο τα βυθόμετρα φυσαλλίδας της SOS αλλά εγώ δεν είχα κάτι τέτοιο. Πήρα όμως ένα βυθόμετρο La Spirotechnique.
Κ.Δ.: Ποιές αντιπροσωπίες καταδυτικού εξοπλισμού θυμάσαι;
Δ.Α.: Θυμάμαι ότι υπήρχαν στην Αθήνα οι αντιπροσωπείες της Cressi-sub, της La Spirotechnique και της technisub και φυσικά της Scubapro. Υπήρχε και η Mares. Κατάστημα με προϊόντα της Mares είχαν σίγουρα το 1981 οι αφοί Ιωνά, δεν θυμάμαι πιο πριν.
Κ.Δ.: Θυμάσαι εκπαιδευτές ή σχολές που δραστηριοποιούνταν τότε που ξεκίνησες;
Δ.Α.: Ο Ν. Καρτελιάς ήταν ήδη στον χώρο των καταδύσεων από πολύ παλιά, από το 1963 νομίζω. Ο Καρτελιάς ήταν τότε στην Καστέλα και είχε ένα υδρόψυκτο κομπρεσσέρ. Από πάνω του είχε φτιάξει κάτι σωλήνες και όταν αυτό λειτουργούσε και γέμιζε τις φιάλες, άνοιγε κάτι ρουμπινέτα, έτρεχε νερό και έψυχε το κομπρεσσέρ. Τρομερή πατέντα. Κάτω είχε την πλήρωση φιαλών και από πάνω είχε τη βιοτεχνία για την κατασκευή των στολών. Οι δύτες ήταν ελάχιστοι και μερικοί πηγαίναν και γέμιζαν τις φιάλες τους στην Πειραιώς στα βιομηχανικά αέρια. Υπήρχε και ο Λιαμής, όπως σου ανέφερα προηγουμένως. Δεν θυμάμαι κάποιον άλλον τώρα. Ο Σωτηρίου άνοιξε μετά. Αργότερα και ο Τζανουδάκης. Στον Τζανουδάκη κάναμε μαθήματα εγώ με τον Σεϊτανίδη. Βέβαια ο Τζανουδάκης αν και πήρε αργότερα από εμένα τα πτυχία του, προχώρησε παραπέρα. Πολύ πιο μετά, το 1981 ή το ’82 συγκεντρώθηκαν οι εκπαιδευτές για να αναγνωριστούν και έκαναν μια συνομοσπονδία, αν μπορώ να την ονομάσω έτσι. Ήταν ο Λιαμής, ο Τζανουδάκης, ο Σεϊτανίδης, ο Ν. Καρτελιάς, ο Ποζίδης και άλλοι εκπαιδευτές που δεν μου έρχονται όλοι στον νου τώρα.
Κ.Δ.: Επαγγελματικά πως ασχολήθηκες;
Δ.Α.: Λάτρευα την κατάδυση και ήθελα να ασχοληθώ επαγγελματικά, αλλά δεν ήξερα πως. Όταν πήρα το 1975 το πτυχίο του Divemaster, ξεκίνησα μαζί με τον Σεϊτανίδη να δουλεύουμε σε υποβρύχιες εργασίες. Συγκεκριμένα καθαρίζαμε ύφαλα πλοίων και προπέλες στο Καβούρι. Όλη τη δουλειά την κάναμε χειροκίνητα, τρίβαμε δηλαδή με τα χέρια χρησιμοποιώντας μικρές βούρτσες. Μην φανταστείς ότι είχαμε τίποτα υδραυλικές βούρτσες ή κάποιο τριβείο. Μετά από δύο δουλειές που είχαμε αναλάβει, έπαθα σοβαρή δερματίτιδα από τη βρώμα και τη λιμανούρα και σταμάτησα. Δεν είχα ούτε στεγανή στολή ούτε τίποτα και βουτούσα με στολή υγρού τύπου. Είχα πάρει μόνο μια απλή φωτογραφική μηχανή τότε, τη Nikon F, για να βγάζω φωτογραφίες να δείχνω στο αφεντικό τα ύφαλα των πλοίων που καθαρίζαμε. Την είχα βάλει μέσα σε μια μάσκα Bechaut, ξεβίδωσα το πλαίσιο της μάσκας και πέρασα μια νάιλον σακούλα και το ξαναέσφιξα για να στεγανοποιηθεί. Την έπαιρνα μαζί μου και τραβούσα φωτογραφίες. Αλλά όπως σου είπα τα παράτησα.
Συνεχίσαμε με τον Σεϊτανίδη να βουτάμε και να κάνουμε σχέδια. Συζητάγαμε ή να ανοίγαμε μαγαζί ή να αγοράζαμε ένα ιστιοπλοϊκό. Ιστιοπλοϊκό δεν ήθελα γιατί σκεφτόμουν τη συντήρηση, τις ζημιές. Έτσι καταλήξαμε στο να ανοίξουμε ένα μαγαζί. Εκείνη την περίοδο ήρθε ο πατέρας μου και μου είπε ότι θα μου έδινε κάποια χρήματα, 110.000 δρχ. για την ακρίβεια. “Tι θέλεις να κάνεις με αυτά τα λεφτά;” με ρώτησε, “θα πάρεις αυτοκίνητο;”. Εγώ του απάντησα ότι ήθελα να ανοίξω ένα δικό μου μαγαζί με καταδυτικά. Τόσο πολύ μου άρεσε αυτή η δουλειά. Έτσι βάλαμε από 110.000 δρχ. και τον Απρίλιο του 1981 ξεκινήσαμε μαζί με τον Σεϊτανίδη ως συνέταιροι και ανοίξαμε κατάστημα με καταδυτικά, τον Βυθό. Ξεκινήσαμε την επιχείρηση, ενώ εγώ υπηρετούσα στον στρατό. Υπηρετούσα στο Γαλάτσι και έτσι πηγαινοερχόμουν για να κάθομαι στο μαγαζί. Ο Βυθός βρισκόταν τότε στην Ελ. Βενιζέλου στη Ν. Σμύρνη. Την ονομασία μάλιστα την επέλεξα εγώ, στο τρόλλεϋ, ενώ πηγαίναμε από τη Ν. Σμύρνη στο Ζάππειο που γίνονταν τότε οι εκθέσεις για τα καταδυτικά. Τον Αύγουστο του ’81 απολύθηκα.
Στον Βυθό έμεινα μέχρι τον Δεκέμβριο του ’83. Τον Φεβρουάριο του ’84 ήρθα εδώ στο Χαλάνδρι. Ο Σεϊτανίδης ήθελε να ρίξει περισσότερα χρήματα στην επιχείρηση και εγώ αποφάσισα να συνεχίσω μόνος.
Κ.Δ.: Με ποιά προοπτική ξεκίνησες το κατάστημα Θάλασσα & Σπορ;
Δ.Α.: Για να πουλάω είδη κατάδυσης και να κάνω πλήρωση φιαλών. Επιπλέον άρχισα να πουλάω εξωλέμβιες μηχανές θαλάσσης, τις Johnson και τις Evinrude και αργότερα τις Mercury. Και είχα και φουσκωτά, τα Zodiac.
Κ.Δ.: Έγινες γνωστός στον χώρο των καταδύσεων με το πολύ δυνατό κομπρεσσέρ που έχεις. Με τι κομπρεσσέρ όμως ξεκίνησες;
Δ.Α.: Όταν ήμουν στον Βυθό είχαμε το Bauer Utilus 6 κυβικών. Όταν άνοιξα το Θάλασσα & Σπόρ εδώ στο Χαλάνδρι μετέφερα εκείνο το κομπρεσσέρ στο νέο μαγαζί. Το κράτησα περίπου 4 με 5 χρόνια και έπειτα αγόρασα από έναν φίλο που είχε ξενοδοχείο στην Κέρκυρα ένα άλλο Bauer, To K12 που γέμιζε 12 κυβικά την ώρα, γιατί το προηγούμενο ήταν αργό. Έτσι το πήρα, του έκανα σέρβις στην Paramina, αντιπροσωπεία της Bauer τότε ήταν η Paramina και το κράτησα μέχρι το 1994. Το πούλησα μετά σε κάποιον στη Νάξο, ο οποίος στάθηκε άτυχος. Η αποθήκη που το έβαλε έπιασε φωτιά και του κάηκε και το κομπρεσσέρ και το σκάφος του.
Το 1994 λοιπόν η δουλειά άνοιξε και είχα συνεχώς πολλές φιάλες για γέμισμα. Έτσι αποφάσισα να πάρω ένα μεγάλο κομπρεσσέρ. Έκανα έρευνα αγοράς και ήμουν ανάμεσα στο Bauer, σε ένα μεγάλο Coltri και σε ένα κομπρεσσέρ της Hammworthy. Τη Bauer όμως την ήξερα, την εμπιστευόμουν και ήμουν ευχαριστημένος από τα δύο προηγούμενα που είχα, όσον αφορά την αξιοπιστία. Έτσι τον Ιούνιο του 1994 προχώρησα στην αγορά του Bauer Verticus V15 Super Silent που έχω ακόμα, το οποίο είναι θηρίο, γεμίζει 29 κυβικά μέτρα την ώρα και δεν υπήρχε άλλο τέτοιο κομπρεσσέρ στην Ελλάδα. Ήμουν ο πρώτος δηλαδή που έφερα τόσο μεγάλο κομπρεσσέρ της Bauer στην Ελλάδα και φαντάσου ότι ήρθαν ο μάνατζερ πωλήσεων, ονόματι Λουφερσέντερ καθώς και ο μηχανικός της εταιρίας, ο Μάχερ, για να ελέγξουν αν έγινε σωστή τοποθέτηση. Μου έκαναν δώρο και το δοχείο υγρών. Τον Ιανουάριο του 1995 ακολούθησε και η παρουσίαση στο ελληνικό περιοδικό βυθός. Έστειλα στη Bauer στη Γερμανία το περιοδικό με το αφιέρωμα που μου ετοίμασε ο Αλέξανδρος Ζωΐδης και για να με ευχαριστήσουν για τη διαφήμιση μου έστειλαν ένα έξτρα φίλτρο. Είχα τακτική αλληλογραφία μαζί τους. Μετά πήρε την αντιπροσωπεία ο Ηλιάδης.
Κ.Δ.: Και εγώ, αλλά και όλοι οι δύτες της ομάδας έχουμε γεμίσει κατά καιρούς σε διάφορες σχολές ανά την Ελλάδα και από πολύ καλά κομπρεσσέρ, όμως καλύτερη ποιότητα αέρα δεν έχουμε συναντήσει πουθενά. Που οφείλεται αυτό;
Δ.Α.: Οφείλεται κατά κύριο λόγο στη συντήρηση του κομπρεσσέρ. Εγώ το φροντίζω σχολαστικά. Όταν κάποια στιγμή το έλεγξε ο Γερμανός μηχανικός της Bauer, με ρώτησε αν φροντίζω τη γυναίκα μου έτσι. Του απάντησα ότι η γυναίκα μου δεν μου φέρνει λεφτά, ενώ το κομπρεσσέρ μου φέρνει! Κάνω λοιπόν τακτικά σέρβις με χρήση πάντα γνήσιων ανταλλακτικών. Βάζω τα original φίλτρα και τα γνήσια λάδια και γι’ αυτό το κομπρεσσέρ είναι σε καινουργή κατάσταση και ο αέρας άψογος. Σου έδειξα φιάλες 10 ετών που γεμίζουν αποκλειστικά από εμένα και βλέπεις ότι εσωτερικά βρίσκονται σε άριστη κατάσταση και την άλλη φιάλη των 20 ετών που είναι μέσα καθρέφτης.
Κ.Δ.: Ένα άλλο μεγάλο πλεονέκτημα στο Θάλασσα & Σπορ είναι ότι κάνεις σωστή πλήρωση φιαλών, πράγμα σπάνιο. Δηλαδή αν σου φέρω για γέμισμα μία φιάλη που γεμίζει για παράδειγμα στα 230 bar, θα πάω στην παραλία και θα έχω στη φιάλη μου ακριβώς 230 bar, δεν θα έχω 190 bar. Το ίδιο ισχύει και για τις 300άρες φιάλες, θα μου κάνεις πλήρωση 300 bar, ίσως λίγο περισσότερο, τίποτα όμως λιγότερο.
Δ.Α.: Πράγματι, αυτό είναι το βίτσιο μου. Από τότε που γέμιζα στον Καρτελιά, μου έχει μείνει απωθημένο η σωστή πλήρωση. Τα περισσότερα καταδυτικά δεν γεμίζουν πλήρως τις φιάλες. Βλέπουν 230 bar στο κομπρεσσέρ και κλείνουν τις φιάλες. Και είναι συνηθισμένο φαινόμενο οι πελάτες τους να ανοίγουν τις φιάλες τους στη θάλασσα, μετά από ώρα που έχουν κρυώσει και έχει πέσει η πίεση και να βλέπουν στα μανόμετρα τους το πολύ 200-210 bar. Εγώ τις κλείνω κάποια bar παραπάνω και ικανοποιώ τους πελάτες μου και εγώ είμαι ευχαριστημένος.
Κ.Δ.: Έχεις κινδυνέψει ποτέ; Μπορείς να μου πεις κάποιο περιστατικό;
Δ.Α.: Ναι δύο φορές κινδύνεψα από δική μου αμέλεια. Μία φορά ήταν στην Εύβοια, στα 22 μέτρα. Είχα μπει σε μία μικρή σπηλίτσα, η οποία ήταν στρωμένη με χαλίκια. Ήταν πολύ στενή και στην κυριολεξία σύρθηκα για να μπω μέσα. Είχα μπει σχεδόν ολόκληρος, μόνο τα πέδιλα μου ήταν απ’ έξω και φώτιζα με τον φακό μου τον χώρο. Τότε οι φιάλες ήταν με ρεζέρβα. Η ρεζέρβα ήταν ουσιαστικά ένας διακόπτης στο κλείστρο με μία ντίζα που κρεμόταν και όταν την τραβούσες κατέβαζε τον διακόπτη και η φιάλη σου έδινε 50 bar έξτρα αέρα. Εγώ ήδη είχα τραβήξει τη ντίζα όταν έκανα το λάθος και αποφάσισα να μπω στη σπηλίτσα, ενώ είχα περίπου 40 ατμόσφαιρες στη φιάλη. Η ντίζα, για να είναι σταθερή σε ένα σημείο για να την βρίσκεις, έπιανε πάνω στο σαμάρι με μία ασφάλεια. Η ασφάλεια όμως είχε φύγει και δεν το είχα καταλάβει, έτσι η ντίζα έπαιζε, ήταν ελεύθερη δηλαδή. Όταν λοιπόν έκανα πίσω για να βγω από την τρύπα, η ντίζα σκάλωσε στα χαλίκια, πιέστηκε και μου έκλεισε τη ρεζέρβα της φιάλης. Έμεινα έτσι ξαφνικά χωρίς αέρα στα 22 μέτρα, χωμένος ο μισός μέσα στην τρύπα. Έσπρωξα και βγήκα αμέσως έξω και προσπάθησα να πιάσω τη ντίζα της ρεζέρβας να την κατεβάσω, αλλά δεν την έβρισκα. Αναγκάστηκα να κάνω ανάδυση κινδύνου απ’ τα 22 μέτρα. Ανεβαίνοντας προσπαθούσα να βγάλω ότι αέρα είχα μέσα μου. Λίγα μέτρα πριν την επιφάνεια ήπια νερό. Όμως τα κατάφερα και βγήκα. Αυτό συνέβη το 1982.
Η δεύτερη φορά ήταν στον Κόρφο το 1986. Είχα καταδυθεί σε κρεμαστά νερά, σε γκρέμι δηλαδή. Βρισκόμουν ήδη στα 40 μέτρα και συνέχιζα την κάθοδο όταν ξαφνικά μου ανέβηκαν στον λάρυγγα γαστρικά υγρά από το στομάχι. Αυτό συνέβη γιατί έκανα το λάθος και έφαγα πριν μπω στο νερό και σίγουρα έπαιξε ρόλο και η στάση του σώματος μου κατά την κάθοδο, διότι είχα ρίξει όλο μου το βάρος μπροστά και καταδυόμουν οριζόντιος με το κεφάλι μου όμως προς τα κάτω. Νιώθω λοιπόν τα υγρά, ήταν τόσο όξινα, να ανεβαίνουν και να μου κλείνουν τον λάρυγγα. Δεν μπορούσα να πάρω ανάσα. Κοίταξα το βυθόμετρο και είδα ότι ήμουν λίγο βαθύτερα από 40 μέτρα. Φοβήθηκα. Είπα μέσα μου “ Δημήτρη ή θα μείνεις εδώ πέρα ή χάθηκες”. Δεν είχα την επιλογή να αναδυθώ γιατί δεν μπορούσα να αναπνεύσω και θα πάθαινα ζημιά. Έτσι παρέμεινα εκεί, χαλάρωσα, έβγαλα τον ρυθμιστή και ήπια νερό, μια μικρή γουλιά. Αυτό με βοήθησε και σιγά σιγά άρχισα να αναπνέω. Ένιωθα τον αέρα ίσα ίσα να περνάει μέσα μου. Ξεκίνησα να ανεβαίνω με αργές, έντονες στην αρχή πεδιλιές και μετά με πιο ελαφρύ πεδιλισμό, εισπνέοντας και εκπνέοντας αργά και σταθερά και μέχρι να φτάσω επιφάνεια είχα επανέλθει και ανέπνευσα κανονικά.
Κ.Δ.: Κάποιο αστείο ή περίεργο περιστατικό που σου έχει συμβεί;
Δ.Α.: Πάρα πολλά, αλλά τι να πρωτοθυμηθώ. Παλιά είχε έρθει στο μαγαζί ένας Ελληνοαυστραλός και μου είπε ότι είχε χάσει στην πλαζ του Έδεμ έναν χρυσό σταυρό δεμένο σε μια επίσης χοντρή ολόχρυση αλυσίδα πολύ μεγάλης αξίας, ενώ κολυμπούσε. Μου ζήτησε να ψάξω και μάλιστα μου πρόσφερε και ένα δελεαστικό ποσό σε περίπτωση που τον έβρισκα. Πήγα λοιπόν και ξεκίνησα να ψάχνω. Τα νερά ήταν ρηχά, αλλά πολύ θολά. Έψαξα πόντο πόντο. Δεν βρήκα τίποτα. Όταν βγήκα, τον ρώτησα πριν πόση ώρα τον είχε χάσει και μου απάντησε ότι είχε συμβεί πριν τρεις μέρες. Έκπληκτος τον ρώτησα ξανά γιατί δεν είχε έρθει να μου ζητήσει να ψάξω νωρίτερα και μου αποκρίθηκε ότι το είχε πει στην καντίνα της πλαζ. Φαντάσου τι έγινε εκεί με το που έφυγε ο τύπος. Τον κοσκίνισαν τον βυθό.
Κ.Δ.: Κάνοντας μία αναδρομή στο παρελθόν, μπορείς να μου πεις πραγματικά αν άξιζε αυτή σου η απόφαση;
Δ.Α.: Και βέβαια άξιζε. Αν μου δινόταν ξανά η ευκαιρία, πάλι το ίδιο επάγγελμα θα ακολουθούσα. Και μην νομίζεις ότι δεν μου δόθηκαν ευκαιρίες. Είχα τη δυνατότητα να μπω στον ΟΤΕ και το απέφυγα, μπορούσα να γίνω και μόνιμος αξιωματικός στον στρατό και το απέρριψα και θα ήμουν συνταξιούχος τώρα, αραχτός και δεν θα δούλευα. Ήθελα να ακολουθήσω αυτή την πορεία και δεν το μετάνιωσα ποτέ.
Κ.Δ.: Σε στήριξε κάποιος σε όλη αυτή τη διαδρομή;
Δ.Α.: Ναι, μόνο η γυναίκα μου.
